~ Rozdział 2 ~

Megan... 

Czy mi się podobała?

Sam nie wiedziałem. Z wyglądu nie była zła, ale sposób w jaki obserwuje ludzi, wypatrując czegoś. Jej jasny, jadeitowy kolor tęczówek zamurowywał większość osób podczas sprzeczek. Ogólnie jest jedną z tych, które szczerze mogły powiedzieć, "Hej! Cycki ma niżej!". Zawsze była taka... spięta. Tak, to dobra odpowiedź.

- Co tu się dzieje? - usłyszałem niedaleko siebie Zuza. Jak coś się dzieje, to twoja klasa musi przy tym być.

- Chyba się bardzo polubili, ale to nie oznacza, że możecie się z tym tak obnosić w szkole! - krzyknął nauczyciel idąc z wściekłą miną.

Megan podpierała się na rękach, pomiędzy którymi znajdowała się moja twarz. Siedziała na mnie okrakiem. Nie dość, że kurewsko nawalała mnie głowa, to jeszcze wydawało mi się, że... 

Jej twarz znajdowała się na tyle blisko... Odskoczyła ode mnie, mamrocząc coś w rodzaju przeprosin. Oparłem się o lodowatą ścianę. Wszystko zaczynało było niewyraźne. Straciłem ostrość widzenia, jakbym posiadał poważną wadę wzroku. Zakręciło mi się w głowie. Zbiorowisko gapiów okrążyło mnie, nie pozwalając uciec. Nauczyciele podeszli w moją stronę, przerażeni. Jedna z kobiet była w szoku.

 - On krwawi! - powiedziała jakaś niedorobiona pinda z pierwszej klasy. Uświadamiałem sobie co raz bardziej wydarzenia sprzed kilku sekund. Poprawiłem koszulkę, która odsłoniła mi prawie cały brzuch. Jedynym plusem było to, że utrzymuję wysportowaną sylwetkę, mimo, iż nie uczęszczam na siłkę od roku.

- Się pospieszyli... - usłyszałem złośliwą uwagę od jakiś dresów. Grupka parsknęła histerycznym śmiechem. Zadzwonił dzwonek, który spowodował większy ból. Zamknąłem oczy. Światło zbytnio mnie drażniło. Nie licząc tego hałasu.

 - Rozejść się! Do klas! - mówiła nauczycielka, mierząc uczniów srogim wzrokiem. To chyba była ta facetka od polaka.

Zaczęło mi się robić ciemno przed oczami i powoli opadała mi głowa. Wokół przyszło wielu dorosłych, którzy mnie opatrywali i prawdopodobnie wezwali karetkę. Chyba. Czy coś w tym rodzaju. Nie rozumiałem większości słów. Trafiał do mnie jedynie zlepek informacji, która brzmiała całkowicie bezsensownie. Ostatnie co pamiętam to uciekającego Maksa, który przepychał innych uczniów łokciami oraz wystraszoną twarz Megan. I to, że wciąż przepraszała.

Maks. Rozpierdolę twój jebany mózg o najbliższą ścianę. Spasione ciało powieszę na twoim małym fiutku przed szkołą. Nie. Nabiję je na najbliższym kurwa, ogrodzeniu.

Wtedy pochłonęły mnie odmęty ciemności.